Naam: Mw. Mr. Sophie Hankes
Casus: Invalide geraakt door experimentele neurochirurgie
Op 24 november 2000 onderging Sophie Hankes een operatie om bewusteloosheid bij rechtsdraaiing van het hoofd te voorkomen. Deze procedure werd uitgevoerd door prof. M. Samii en dr. M. Tagagiba op de afdeling neurochirurgie in Duitsland. Normaliter wordt er voor de start van een procedure uitgebreid overlegd over de geplande handelingen en de risico’s en effecten die deze kunnen hebben. Samii en Tatagiba hebben zich echter niet aan deze afspraak gehouden en hebben een experimentele procedure uitgevoerd met schrikbarende gevolgen.
Tijdens de operatie werden teflonwatten geplaatst tussen een ader en de rechter evenwichtszenuw, zoals afgesproken. Samii en Tatagiba plaatsten echter ook teflonwatten tussen de hersenstam en rechter vertebralis slagader, hoewel dit niet afgesproken en een experiment was. Zes weken na de operatie bleek dat bij twee minuten overeind zitten, staan en lopen direct bewusteloosheid ontstond bij Sophie. Er was sprake van een foreignbody reaction en vorming van hersenoedeem. Door de teflon werd de druk op de hersenstam en de rechter vertebralis slagader vergroot, in plaats van verkleind. Dit leidde tot een verhoogd hartritme, verhoogde bloeddruk, doorbloedingsstoornis van de hersenstam en bewusteloosheid. Toch hebben Samii en Tatagiba de teflon niet verwijderd.
Sterker nog, Samii en Tatagiba beweerden dat de bewusteloosheid was ontstaan door een psychische oorzaak. Dit is volkomen medische onzin, aangezien de regulatie van het hartritme onderdeel is van het autonome zenuwstelsel, wat onafhankelijk van wil of emoties wordt geregeld in het menselijk lichaam.
Het toewijzen van de oorzaak van een medische fout aan de psychologische conditie van een patiënt is een bekende strategie van falende artsen. Sophie lag 6 maanden in een Amsterdams ziekenhuis zonder enige diagnostiek, eerlijke informatie of herstelbehandeling.
Een Amerikaanse neurochirurg voerde een tweede operatie uit. Hij gaf aan dat er nog een derde compressie aanwezig was bij de hersenstam, maar koos zonder overleg voor het plaatsen van aanvullende teflon bij de hersenstam en de rechter vertebralis slagader.
Acht weken na deze operatie trad wederom het bewusteloos raken na enkele minuten overeind zitten, staan en lopen weer op. Dit leidde tot een jaar waarin Sophie enkel op bed kon liggen omdat diagnostiek en herstelbehandeling geweigerd werd.
In de late herfst van 2002 vond Sophie Hankes uiteindelijk een Amerikaanse internist die haar na op basis van haar medische geschiedenis en symptomen, vertelde wat het probleem was. De diagnose was posturele tachycarde, een te snel hartritme bij rechtop zijn. De internist schreef bètablokkers (medicijnen die hartritme en bloeddruk verlagen) voor. Het resultaat hiervan was dat het voor Sophie binnen een week mogelijk was om te zitten, te staan en te lopen.
Hieruit is te concluderen dat ze bijna twee jaar onnodig aan haar bed gekluisterd was, omdat geen enkele arts haar bètablokkers voorschreef. Sinds eind 2002 is het voor Sophie weer mogelijk om beperkt deel te nemen aan het dagelijks leven. Ze kan enige uren per dag zitten. Staan is beperkt tot enkele minuten. Lopen is beperkt tot circa 15 meter. Voor activiteiten buitenshuis is ze afhankelijk van gebruik van een rolstoel en hulp van een assistent. Ze leeft dus nog steeds in een dagelijkse nachtmerrie.
SIN-NL is in november 2004 door Sophie opgericht. Via SIN-NL komt Sophie op voor slachtoffers van medische fouten om alsnog adequate diagnostiek en medische hulp te realiseren en zoveel mogelijk het ontstaan van medische fouten te voorkomen.
Lees het interview met Sophie Hankes “Zwijgcultuur bij medische fouten” op 27 november 2013.